Ένα άνεκδοτο της ζωης του

2012-11-11 22:38

(από τα «Πολεμικά Φύλλα» του Κώστα Μισαηλίδη,

πολεμικού ανταποκριτή)

 

Ένα ανέκδοτο της ιδιωτικής ζωής του

 

Άρρωστος με οξύτατη ισχιαλγία και με ρευματισμούς υπέφερε πολλές φορές φρικτά καθώς και από το μεγάλο τραύμα του ποδιού του και από άλλες συνέπειες και καρπούς των επί δεκαετία κακουχιών και ταλαιπωριών των πολέμων 1912-1922.

Παραμένοντας εις το Στρατώνα Αμπελοκήπων Αθηνών και μετά την αποστράτευσί του και συνεχίζοντας τη Θρησκευτική και Εθνική φωτεινή του δράσι στο δοξασμένο στρατό μας σ’ ένα περιτειχισμένο σαν Μοναστήρι τετράγωνο που του είχε παραχωρηθή εξαιρετικά για τις υπηρεσίες του, του έγινε επανειλημμένως πρόταση από το Διευθυντή και τους γιατρούς του Στρατιωτικού Νοσοκομείου να δέχεται αδελφή Νοσοκόμο να τον περιποιήται και να τον θεραπεύη οσάκις τουλάχιστο ήταν κατάκοιτος. Και η απάντησή του; Όχι Νοσοκόμος αδελφή, αλλ’ ούτε Διάβολος θηλυκός δεν πατεί εδώ μέσα.

Αλλά μόνον αυτό; Την ίδια την αδελφή του γερόντισσα 75 χρόνων δεν άφηνε να μένη μαζί του ούτε να του σιγυρίση ούτε να του πλένη τα ρούχα ή τα πιάτα. Μόνος του έκανε και την πλύσι και το μαγείρευμα και την καθαριότητα λέγοντας «εγώ είμαι καλόγηρος» και πράγματι. Έλεγε δε προσέτι πολλάκις: «Δεν γνωρίζω τι κάνουν οι Δεσποτάδες και Αρχιμανδρίτες με τις ανεψιές και συγγενείς τους, εγώ είμαι καλόγηρος και Νουφράκης και δεν εννοώ να δώσω το δικαίωμα ποτέ να υποψιασθή κανείς το ελάχιστο για την ηθική μου».«Είμαι λειτουργός του Υψίστου» και ο πιστός και αληθής ιερεύς είναι πιστή αντανάκλασις του Κυρίου του.