Ο παπά-πολεμιστής
2012-11-11 23:50
(από τα «Πολεμικά Φύλλα» του Κώστα Μισαηλίδη,
πολεμικού ανταποκριτή)
Ο Παπάς-Πολεμιστής Ελευθέριος Νουφράκης
Ξερακιανός. Μ’ όψι που δεν προδίδει τίποτε. Μα προσέξτε τα μάτια του. Φορεί ράσσο και καλυμαύχι. Τι είναι; Παπάς; Κι όμως είναι και δεν είναι παπάς.
Ο Ελευθέριος Νουφράκης, ένα πρωί από την εκκλησία βρέθηκε στο μέτωπο. Πέρασαν χρόνια από τότε. Και από τότε έχασε η εκκλησία και τον κατείχε το Μέτωπο. Πολύτιμη στο Μέτωπο η δράσις του. Από Σύνταγμα σε Σύνταγμα, από Τάγμα σε Τάγμα, από Λόχο σε Λόχο, παντού παρών ο Νουφράκης, κήρυκας της Θρησκείας και της Πατρίδος.
Ο Λόγος του εξασκούσε μια παράξενη επίδραση στους φαντάρους. Αδρός, μεστωμένους, γεμάτος, συναρπαστικός, τρικυμιώδης. Μα, ερχόταν κι οι μέρες που δεν έφταναν τα λόγια μονάχα. Τι νομίζετε; Πως ο Νουφράκης καταγίνονταν να θάβη; Όχι. Έπαιρνε το μάλιγχερ και πολεμούσε. Στις εποποιίες του Σεμέν ντε φέρ, του Ραβινέ, του Σκρά, της Δοϊράνης, στα ευλογημένα και χρυσά εκείνα χρόνια, ο Νουφράκης που ακολουθούσε τότε ηρωικό 1ο Σύνταγμα της Μεραρχίας Σερρών, πάντα στην πρώτη γραμμή βρίσκονταν όχι παπάς, αλλά πολεμιστής δεινός.
Ύστερα βρέθηκε στη 2η Μεραρχία. Μαζύ της πήγε στη Ρωσσία, μαζύ της ήλθε στη Μικρά Ασία. Στη μάχη του Τουλουμπουνάρ του 1921 στο 34ον σύνταγμα του Διαλέτη, ο Νουφράκης πολεμώντας στην πρώτη γραμμή τραυματίστηκε μα ακολούθησε το σύνταγμά του και στο Σαγγάριο πάντα παπάς, μαζί και πολεμιστής.
Και μια συγκινητική λεπτομέρεια. Όταν μια μέρα – κι αυτή η προφητευμένη μέρα δεν μπορεί παρά ναρθη – πάρομε την Πόλη και λειτουργήσωμε στην Αγιά Σοφιά, την λειτουργία δεν θα την εξακολουθήσωμε από εκεί που την διέκοψε το πάρσιμο της Πόλης, το Μάη του 1943. Θα την εξακολουθήσωμε από κει που την διέκοψε ο Νουφράκης. Όταν τα Ελληνικά καράβια στα 1919 περνούσαν από την Πόλη μεταφέροντα τη 2α και τη 13η μεραρχία μας στη Ρωσσία, ο Νουφράκης μ’ ένα όμιλον αξιωματικών της 2ας Μεραρχίας βγήκαν στην Πόλη, τράβηξαν ίσια στην Αγιά Σοφιά. Μόλις βρέθηκαν εκεί μέσα ο παπα-Νουφράκης φορεί ευθύς το πετραχήλι του κι αρχινά τη λειτουργία. Οι Τούρκοι φύλακες της Αγιάς Σοφιάς ξαφνιάζονται, αγριεύουν, ειδοποιούν κι άλλους και σε λίγο γεμίζει η Εκκλησία από Τούρκους με τα πιστόλια στο χέρι. Ο Νουφράκης δεν ταράζεται κι εξακολουθεί τη λειτουργία του. Οι αξιωματικοί μας βγάζουν όλοι τα πιστόλια αποφασισμένοι να σκοτωθούν όλοι εκεί μέσα. Και ποιος ξέρει τι θα γινόταν μέσα στην Αγιά Σοφιά αν δεν πρόφταναν Άγγλοι και Γάλλοι αξιωματικοί να χωρίσουν τους έτοιμους να πετσοκοπούν Έλληνας και Τούρκους.
(από τα «Πολεμικά Φύλλα» του Κώστα Μισαηλίδη, πολεμικού ανταποκριτή)